Genocid nije Genocid, Valter nije Valter

. ..nije ono što jeste, jeste ono što nije . ..sve se dogodilo, to jest , nije se dogodilo.. .

novokomponovana izreka iz manjeg bh entiteta    

 

Izvjesni srpski istoričar Dušan Babac, gostujući nedavno u emisiji Ćirilica kod Milomira Marića, izjavio je da  Valter zapravo nije bio partizan, da se ne zove Vladimir Perić, zatim da se to sa Valterom nije događalo u Sarajevu, nego da je zapravo Valter bio pripadnik Jugoslovenske vojske u otadžbini pod komandom Dragoljuba Draže Mihajlovića, da to nisu bili četnici, nego da su četnici oni što su bili pod komandom Koste Pećanca, kao i da se taj pravi Valter zove Žarko Todorović i da se to sve događalo u okupiranom Beogradu.

Podsjetimo se da je Vladimir Perić (1919 – 6. april 1945), poznatiji po nadimku Valter, bio bosanskohercegovački i jugoslavenski partizanski komandant, kasnije proglašen za narodnog heroja Jugoslavije, poznat po tome što su njegovi ratni podvizi i ratne akcije inspirisali poznati film Valter brani Sarajevo.

“Naime, svi znaju za film ”Valter brani Sarajevo”, ali ispostavilo se da je rijetko kome poznato na osnovu kojih događaja je taj film snimljen”, nastavlja dalje istoričar Babac.

Po njemu su navodno u Drugom svetskom ratu postojala dva Valtera: Vladimir Perić Valter, komunista, i potpukovnik Žarko Todorović Valter, četnik (pardon nije četnik nego pripadnik Jugoslovenske vojske u otadžbini).

Taj novi/stari/pravi Valter Žarko Todorović  rođeni Beograđanin, završio je 51. klasu Vojne akademije. Navodno već tokom 1941. osniva jaku mrežu beogradskih ilegalaca i postaje noćna mora za Nijemce. U drugoj fazi rata u Beogradu je bilo preko 5.000 četničkih ilegalaca, naoružanih barem pištoljima. Imali su više radio stanica, kamione, baze, itd. itd. itd. …

O ovom Valteru su pisali i srbijanski mediji prošle godine. Uglavnom hoće se reći da su dijelove njegove biografije partizani/komiunisti iskoristili su za snimanje filma Valter brani Sarajevo.

Ali, istoričar sa početka teksta tu ne staje nego nastavlja dalje,  da je kultna serija i film Otpisani i Povratak otpisanih zapravo snimljena na osnovu akcija pripadnika Jugoslovenske vojske u otadžbini, da to nisu bili partizani. A Otpisani su kultna jugoslovenska televizijska serija, snimljena u produkciji TV Beograd sad već davne 1974. godine. Serija je  pratila zgode i avanture mladih i lijepih komunističkih ilegalaca u ratom okupiranom Beogradu vrijeme Drugog svetskog rata. Nastala je po istoimenoj knjizi,  a uporedo sa snimanjem serije, snimljen je i film „Otpisani“, koji predstvalja spoj prve dve epizode serije (za razliku od serije, koja je snimljena u crbo-beloj tehnici, film je snimljen u boj). Zbog velike popularnosti serije, dijve godine kasnije, snimljen je nastavak pod nazivom „Povratak otpisanih“.

Glavni junaci serije bili su tada mladi glumci Voja Brajović, Dragan Nikolić, Predrag Miki Manojlović, Čedomir Petrović i Aleksandar Berček, Neda Arnerić, Stevo Žigon, Rade Marković, Dragomir Felba i Vasa Pantelić.

I tako nakon sedamdeset godina istina je izašla na vidjelo, Valter nije Valter, partizan nije komunista nego je četnik, pardon, pripadnik Jugoslovenske vojske u otadžbini, a Sarajevo nije Sarajevo nego je Beograd.

U četvrtak  (23.01.2014) je komunalna inspekcija Višegrada uz pomoć policije ušla u mezarje i sa spomenika žrtvama brusilicom izbrusila riječ “GENOCID”. Ko biva žrtava ima, ali nema genocid.

Jer žrtava ima, ali one nisu prave žrtve, genocida ima, ali to nije pravi genocid, rat je bio ali je bio građanski. Zločinaca ima, ali ih u Višegradu nema. Zbog čega, zbog toga što je: sve se dogodilo to jest nije se dogodilo.

Kako nije ? Pa koliko god žrtve i cijeli svijet bude govorio da jeste bilo, manji bh entitet i dio susdjedne Srbije će još više govoriti, pisati, snimati, itd. da nije bilo.

I ? Pa, za par godina ćemo vidjeti.

Uglavnom Genocid nije Genocid, Valter nije Valter, četnici nisu četnici, Draža nije Draža nego je Kosta (Pećanac), Radovan nije Radovan nego je Biljana, a Biljana nije nego je Momčilo, a Ratko Mladić, nije ni on nego je Perišić, a nije ni Perišić nego je Arkan, a zapravo nije ni Arkan nego je Legija, a pošto je Legija otkrio ko su ubice Ćuruvije (novinara) onda nije ni on, to jest nije niko.

I o tome da nije niko tj. da su žrtve same sebe ubijale i činile nad sobom genocid snimit će Kusturica film kao krunski i nepobitni dokaz istine na ovim prostorima. Uzdajući se  u onu latinsku: Verba volant, scripta manent. – Riječi lete, zapisi ostaju.

Ali, zapisa ima (sudskih presuda, osuda, deklaracija, rezolucija, …), i previše, od Haga do suda u Beogradu, od Sarajevo do Brisela, od Vašingtona do Beča i Nju Jorka i Istanbula.

Haris Sejdić